Andrzej Furier jest absolwentem Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od studiów interesował się historią Kaukazu. Dlatego pracę magisterską poświęcił walce Gruzinów o niepodległość w XIX i XX w. Zainteresowania historią tego kraju rozwijał w czasie kilkuletniego stypendium w Tbilisi, na Uniwersytecie im. Iwane Dżawachiszwili, gdzie napisał i obronił rozprawę doktorską poświęconą pobytowi Polaków na Kaukazie w XIX i na początku XX w. Praca została oparta na obszernej kwerendzie archiwaliów, które w dużej części zostały po raz pierwszy wprowadzone do obiegu naukowego. Ważnym dokonaniem z tego okresu pracy naukowej było uporządkowanie i zorganizowanie archiwum kościoła pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra o Pawła w Tbilisi, które po rewolucji zniszczyła sowiecka policja polityczna (opisano to w „Archeionie” – patrz bibliografia na tej stronie). Opiekunem naukowym doktoratu był profesor Akaki Surguladze, wybitny badacz historii Gruzji w XIX i XX w.
Po powrocie do kraju A. Furier pozostał wierny problematyce kaukaksiej i wschodoznawczej, co wiązało się z podjęciem pracy w Polskiej Akademii Nauk. Rozpoczął w tym czasie badania nad relacjami między różnymi grupami etnicznymi i narodowymi na Kaukazie i obszarze poradzieckim. Kontynuował także badania polonijne, publikując w „Przeglądzie Polonijnym”, „Przeglądzie Wschodnim”, Etnografii Polskiej” i innych czasopismach. Uczestniczył w licznych konferencjach poświęconych problematyce polonijnej i wschodoznawczej. Wprowadził do polskiej nauki wiele nieznanych wcześniej wydarzeń z kaukaskiej historii. Najlepszym przykładem takich działań jest zapoznanie Polaków z bitwą pod Didgori z 1121 r., która miała przełomowe znaczenie dla historii średniowiecznego państwa gruzińskiego, a w Polsce pomijano ją wcześniej w opracowaniach historii tego kraju. Owocem zainteresowań polską obecnością na Kaukazie była książka zawierająca wyniki przeprowadzonych samodzielnie badań socjologicznych na Kaukazie Południowym w latach 1991 i 1995. Miały one na celu określenie stanu świadomości narodowej i historycznej tamtejszej inteligencji. Ważną część tych pionierskich działań stanowiło przeprowadzenie badań w środowisku młodzieży akademickiej Tbilisi i Erywania (badania ankietowe). Ich wyniki zostały opublikowane w polskich czasopismach i wykorzystane do napisania rozprawy habilitacyjnej – Droga Gruzji do niepodległości (Poznań 2000). W książce podjęto próbę przedstawienia gruzińskich dążeń niepodległościowych, od przyłączenia kraju do Rosji w XIX w., do powstania Republiki Gruzińskiej po rozpadzie ZSRR. Była to pierwsza polska monografia naukowa omawiająca ten mało znany i pomijany w innych opracowaniach okres I Republiki, czyli lat 1918-1921. Specjalną uwagę w monografii udzielono dążeniom separatystycznym mniejszości narodowych zamieszkujących ziemie gruzińskie Abchazów i Osetyjczyków. Doprowadziły one po rozpadzie ZSRR do otwartej wojny oraz secesji Abchazji i Południowej Osetii. Książka umożliwiłą przeprowadzenie przewodu habilitacyjnego przed Radą Naukową Instytutu Historii UAM (2001).
Po habilitacji A. Furier kontynuował wcześniejsze kierunki badań, poszerzając obszar zainteresowań na Bliski i Daleki Wschód. Z jednej strony, prowadzone były badania nad polską obecnością na Kaukazie, które zwieńczyło opublikowanie książki Józef Chodźko 1800-1881. Polski badacz Kaukazu (Warszawa 2001). Przybliżała ona sylwetkę wybitnego polskiego geografa, który dokonał niezwykłego dzieła triangulacji Kaukazu i napisał pierwszy naukowy opis jego geografii. Nadal w obszarze zainteresowań badawczych pozostawały kontakty polsko-gruzińskie, obejmujące ważne problemy z historii Kaukazu, ze szczególnym uwzględnieniem Gruzji. Przykładem jest omówienie pierwszego polskiego przekładu narodowego poematu Szoty Rustawelego – Rycerz w tygrysiej skórze. Równocześnie rozwijano także zainteresowania historią myśli społecznej i procesami transformacji ustrojowej na terenie dawnego ZSRR. Zaowocowało ono publikacjami z dziedziny historii myśli społecznej i stosunków międzynarodowych. W pierwszej grupie warto wymienić artykuły o niedostatkach metodologicznych badań wschodnich, ze szczególnym uwzględnieniem zachodniej sowietologii. W drugiej grupie publikacji znajdziemy artykuły o współczesnych przemianach na terenie Rosji, Kaukazu i Ukrainy oraz ich wpływie na bezpieczeństwo Europy Wschodniej.
Dużo uwagi A. Furier poświęcił po habilitacji problematyce rosyjskiej transformacji ustrojowej. Efektem była książka Dekada Jelcyna. Uwarunkowania rosyjskich przemian społecznych i politycznych 1991-2000 (Szczecin 2003). Była to pierwsza polska monografia prezentująca prezydenturę Borysa Jelcyna, jako przełomowy moment dziejów państwa rosyjskiego, w formie jaką nadały mu przekształcenia od rządów Piotra I do rozpadu ZSRR.

Na zorganizowanej w UAM pierwszej międzynarodowej konferencji poświęconej współczesnym przemianom na Kaukazie przedstwiono wystąpienia, które ukazały się drukiem w tomie studiów Kaukaz w dobie globalizacji (Poznań 2005). Aktywność naukowa A. Furiera obejmowała wówczas dwa zasadnicze kierunki badawcze. Pierwszym, był Kaukaz jako europejsko-azjatyckie pogranicze, na którym ścierały się wpływy wielkich cywilizacji. W tym kontekście prowadzone były także badania nad polską obecnością w tym regionie. Drugim obszarem zainteresowań, był obszar poradziecki w okresie transformacji ustrojowej, z szczególnym uwzględnieniem Kaukazu, Rosji i Ukrainy. Badania przemian na obszarze proradzieckim doprowadziły w 2006 r. do wydanie tomu studiów poświęconych przemianom na Ukrainie po „pomarańczowej rewolucji”. Książka „Pomarańczowa rewolucja” – szansa dla ukraińskiej transformacji politycznej. (Szczecin 2006). W odróżnieniu od innych publikacji na ten temat, prezentowała te wydarzenia jako nową jakość w ukraińskiej polityce, z perspektywy stosunków wewnętrznych i uwarunkowań zewnętrznych. Podsumowaniem tych badań był zrealizowany dekadę później projekt Ukraina- czas przemian po rewolucji godności (Poznań 2017). Monografia pokazała ukraińskie przemiany nie tylko jako ważną część procesów politycznej transformacji w Europie Wschodniej, ale wskazała także na ich znaczenie dla polityki globalnej.
Akcentując w swoich badaniach element polskiego wkładu w rozwój Kaukazu i Rosji, A. Furier zaangażował się w utrwalanie wiedzy o trudnych, martyrologicznych kartach tej części historii ojczystej. Kontakty z szczecińskim oddziałem Związku Sybiraków doprowadziły do udziału w kilku sesjach rocznicowych i publikacji artykułów o Polakach zesłanych w ZSRR podczas II wojny światowej. W 2007, w związku z Rokiem Władysława Andersa, przygotowane zostały dwa referaty poświęcone temu wojskowemu i politykowi na konferencje w Szczecinie i Londynie. Wyjazd do Londynu zaowocował ciekawymi spotkaniami z przedstawicielami tamtejszej Polonii, w tym z ostatnim prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie – Ryszardem Kaczorowskim. W tymże roku. A. Furier wystąpił z inicjatywą zorganizowania w szczecińskiej Książnicy Pomorskiej im. St. Staszica konferencji o Polakach na Dalekim Wschodzie. Jej celem było wprowadzenie do obiegu naukowego cennego materiału źródłowego, gromadzonego i przechowywanego w Książnicy Pomorskiej. Zbiór ten, czyli tzw. harbiniana, tworzą dokumenty i fotografie Polonii mandżurskiej. Efektem sympozjum, które odbyło się 23 października 2008 r., był opublikowany w tym samym roku tom studiów Polskie ślady na Dalekim Wschodzie – Polacy w Harbinie (Szczecin 2008).
Rozwijaniu badań kaukaskich służyły wyjazdy na badania do Baku i Tbilisi. Przeprowadzono tam kwerendę poloników w azerbejdżańskich i gruzińskich archiwach centralnych. Szczególną uwagę poświęcono dokumentom dotyczącym dziejów katolików w Gruzji i opisującym starania polskiej kolonii w XIX wiecznym Baku o zgodę na zbudowanie kościoła katolickiego w tym mieście. Wcześniej dokumenty te nie były udostępniane. Efektem tych działań było opublikowanie kilku artykułów i uzupełnienie materiałów do monografii o Polakach w Gruzji. Liczne wyjazdy i kwerendy umożliwiły uzupełnienie materiałów i napisanie książki obejmującej całościowo ten problem – od XV w. po współczesność. Rozumiejąc znaczenie otoczenia w jakim funkcjonowali Polacy przebywający na ziemiach gruzińskich, w książce obszerne fragmenty poświęcono historii Gruzji w tym okresie. Obszernie omówiono pomijane dawniej problemy konfesyjne, jak też próby szukania politycznego zbliżenia z Gruzją, podejmowane przez polskich polityków – od szukania tam sojuszników w walce z Turcją w XVI i XVII w., po utworzenie oddziałów walczących z Rosją w XIX w. Monografia Polacy w Gruzji (Warszawa 2009) została wydana przez wydawnictwo TRIO i stanowiła podstawę złożenia wniosku o nadanie tytułu profesorskiego. Książka została nagrodzona przez „Przegląd Wschodni” w kategorii „Dzieje Polaków na Wschodzie”.
Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej nadał Andrzejowi Furierowi tytuł profesora nauk humanistycznych 7 października 2010 r., co uwieńczyło badania polskiej obecności na Kaukazie, jednak ich nie zakończyło. Dowodzą tego kolejne książki. Interesując się nadal przemianami politycznymi i społecznymi na Kaukazie, A. Furier poszerzył je o kontekst regionalny i szeroko rozumiane przemiany społeczne i polityczne w Europie Środkowej i Wschodniej. Nadal badając Kaukaz przedstawił problem aktywności jego mieszkańców na przykładzie Gruzji.

Po uzyskaniu tytułu profesora A. Furier kontynuował badania kaukaskie, ale poszerzył też obszar zainteresowań o procesy modernizacji ustrojowej i aktywność wschodnich sąsiadów Polski w polityce międzynarodowej. Osobną uwagę poświęcił problematyce stosunków międzynarodowych w Europie Środkowej i Wschodniej. Efektem poszerzenia pola badawczego była książka poświęcona przemianom politycznym w XX w. u wschodniego sąsiada Polski – Ukraina – czas przemian po rewolucji godności (Poznań 2017). Ta praca zbiorowa umożliwiła prezentację dorobku młodych polskich badaczy problematyki ukraińskiej. Obie monografie analizowały znaczenie przemian w dwóch ważnych państwach na obszarze dawnego ZSRR dla przemian politycznych w Europie Wschodniej. Ich znaczenie dla bezpieczeństwa regionu potwierdzają wydarzenie w Gruzji i Donbasie. Ostatnie lata przyniosły także publikacje monograficzne, poświęcone tej problematyce. Monografia Gruzja niepodległa – od monarchii do republiki (Szczecin 2015) przedstawia rozwój gruzińskiej państwowości od początków po czasy współczesne. Po wyczerpaniu nakładu i likwidacji wydawnictwa, które ja wydało, w 2020 r. ukazało się w Toruniu jej drugie poprawione i poszerzone wydanie. Rok wcześniej w Szczecinie opublikowana została książka o działaniach Kaukazie z okresie międzywojnia. Był to opatrzony obszernym komentarzem zbiór dokumentów z zasobu Archiwum Akt Nowych, prezentujący pracę polskiego konsulatu w Tbilisi z okresu II RP. Książka Kaukaz w dokumentach polskiej służby konsularnej z okresu międzywojennego (Szczecin 2019) przedstawiła wydarzenia z okresu początku rządów komunistycznych na Kaukazie.

Obok A. Furier pamiętał o stronach rodzinnych i dlatego opublikował książki im poświęcone. Pierwsza, zatytułowana Z kart historii Lubasza (Poznań 2012) ukazała dzieje niewielkiej miejscowości leżącej w północnej części tego regionu. Jej wersja cyfrowa jest dostępna przez internet http://cyfrowa.bg.szczecin.pl/?v=b&id=43. Druga, wydana w setną rocznicę odzyskania niepodległości, przypomniała zapomnianego bohatera walk sprzed stu lat, powstańca i oficera Wojska Polskiego – Zdzisława Orłowski – powstaniec i obywatel z Wielkopolski (Poznań 2018).

Obecnie realziwoane projekty badawcze stanowia podsumowanie wczesniejszych badąń. Poszerzający pole badawcze mają publikajce o kaukasko-niemeickich kontaktach w przeszłosci i obecnie. Polemizują one ze stereotypowym i fałszywym obrazem tych relacji w XX w., który funkcjonuje w Polsce.